Mroczny kącik #7: Stephen King "Cmętarz zwieżąt"

"Koty to gangsterzy świata zwierzęcego, żyjący poza prawem i tam ginący."

"Cmętarz zwieżąt" to moja kolejna próba przezwyciężenia strachu. Tak, niektórych książek twórczości Kinga boję się podnieść, a co dopiero przeczytać. Swoją przygodę zaczęłam niewinnie z "Panem Mercedesem", który ma niewiele wspólnego z klasyką autora.

Teraz z niecierpliwością czekam na wydanie "Lśnienia".

Rodzina Creedów przeprowadza się do niewielkiej, aczkolwiek bardzo uroczej wsi Ludlow. 

Dom daleko od chaosu, zabieganego miejskiego życia, umiejscowiony wśród łąk i lasów- idealne otoczenie dla dzieci i ukochanego pupila- kota Churcha. Również dla młodego lekarza i jego żony miejsce wydaje się być idealne, pomimo braku ogrodzenia i często ruchliwej drogi.

Niestraszne są im nagrobki, umieszczone przez dzieci w miejscu, które nazwały Cmętarzem Zwieżąt.

Niejednokrotnie słyszałam, że "Cmętarz zwieżąt" jest niepolecany osobom, które dopiero zaczynają przygodę z twórczością autora. Jest wiele innych, ciekawszych książek Kinga, które warto przeczytać w pierwszej kolejności. Ale ja jestem uparta i zrobiłam swoje. Cała ja.

Na samym początku trudno mi było wbić się w historię, która wydawała się być bardzo niewinna. Rodzina przeprowadza się do nowego domu, który położony jest w malowniczym miejscu. Sąsiad w wolnej chwili oprowadza Creedów po okolicy i przy okazji pokazuje im miejsce tzw. cmętarz zwieżąt (błędy w nazwie wzięły się stąd, że miejscowe dzieci założyły ten cmentarz). Tak, nikogo nie dziwią nagrobki, a wręcz bawią, bo na większości znajduje się kilka byków ortograficznych. 
Może jestem dziwna, ale za nic nie kupiłabym domu obok takiego miejsca.
I dobrze bym zrobiła.

Kiedy akcja zaczyna się rozkręcać i mamy do czynienia ze śmiercią, piękny obraz szczęśliwej rodziny pęka jak bańka mydlana. A przecież to dopiero połowa książki!
Niejednokrotnie wstrzymywałam oddech, i mimo, że niektórych wydarzeń się spodziewałam to i tak błagałam w myślach, żeby losy bohaterów potoczyły się inaczej.
Zostało ukazane zachowanie poszczególnych członków rodziny wobec niesamowicie okrutnej tragedii. Ból, emocje jakie nimi kierowały i pchnęły do czynów, które zrozumieć może jedynie druga osoba w podobnej sytuacji.  

Pod koniec nie mogłam się oderwać od książki (chociaż chwilami pragnęłam zamknąć oczy i przeczekać najgorsze). Długo nie mogłam zasnąć (w głowie słyszałam słynne "Hey, ho, let's go!), a zakończenie tak bardzo mnie zaskoczyło, że przez jakiś czas nadal nie wierzyłam w to co przeczytałam.
Według mnie mistrzostwo!
Jeżeli ktoś z Was miał wątpliwości, czy zaczynać przygodę od tego tytułu- gorąco zachęcam!

Miłego!